Του Δημήτρη Αναγνωστάκη
Πιστοί και άθεοι δεν μπορεί παρά να υποκλίνονται μπροστά στον πόνο της Μάνας. Εκείνης, που υπέφερε στωικά τα μαρτύρια του παιδιού της, που έκλαψε γοερά βλέποντάς το να παραδίδει σώμα και πνεύμα. Εκείνης, που θρήνησε το χαμό και την απώλεια.
Είναι η ίδια μάνα, αυτή της διπλανής πόρτας, του διπλανού χωριού, της διπλανής χώρας, που δεν μπορεί να προστατέψει και να θρέψει τα παιδιά της,
Είναι η ίδια μάνα, που αναζητώντας τη δυνατότητα να ζήσει το παιδί της, το βλέπει να πνίγεται στα κρύα νερά της θάλασσας, να πεθαίνει εγκλωβισμένο σε κάποια νησίδα, από ένα τσίμπημα σκορπιού, να πεθαίνει από ασιτία ή έλλειψη φαρμάκων.
Είναι η ίδια μάνα που γεύεται το δηλητήριο της κακίας, του μίσους, της αδιαφορίας, της κοινωνικής αναλγησίας και παίρνει τη θέση εκείνης της Μάνας.
Μπορεί η Παναγία να συγχώρεσε τους δήμιους του Παιδιού της, μπορεί η μεγαλοσύνη της να ξεπέρασε τα ανθρώπινα, εγώ, άνθρωπος μικρός, δεν μπορώ να συγχωρήσω τους δολοφόνους της κάθε μικρής Μαρίας, του κάθε μικρού Εμμανουήλ.
Για να μην αντηχεί καθημερινά στα αυτιά μας το: «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», ας αναλογιστούμε προσωπικές και συλλογικές ευθύνες, ας παλέψουμε πιο δυνατά για κοινωνική αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη κι αν ευχηθούμε, λόγω της ημέρας, "Χρόνια πολλά", ας είναι για όλα τα παιδιά της γης.
Δημήτρης Αναγνωστάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου