Αντί για την ταρίχευση των νεκρών με ειδικό υγρό και εν συνεχεία την ταφή τους σε μια κάσα σχεδιασμένη να διατηρηθεί για χρόνια κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, το Urban Death Project μετατρέπει τους νεκρούς σε κάτι πολύ χρησιμότερο: σε κομπόστ.
Από περιβαλλοντική σκοπιά, οι παραδοσιακές ταφές δεσμεύουν χώρο και πρώτες ύλες. Μάλιστα η πρακτική αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί επ΄ουδενί βιώσιμη στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου τα “κορεσμένα” χώματα στα νεκροταφεία και η υπερκατανάλωση φαρμάκων έχουν ως αποτέλεσμα οι νεκροί να μη “λιώνουν” ακόμα και μετά από χρόνια.
Οι ταφές απαιτούν μια σταθερή προμήθεια υλικών, με άλλα λόγια πρώτων υλών που αποσπώνται από το περιβάλλον, υποβάλλονται σε μεταποίηση και μεταφέρονται. Ωστόσο, αυτά τα υλικά, θαμμένα δύο μέτρα κάτω από τη γη αφαιρούνται για πάντα από τον κύκλο της ανακύκλωσης.
Εφαρμόζονται βέβαια οι επονομαζόμενες “φυσικές ταφές” και άλλες πράσινες μέθοδοι για να πούμε “καλό κατευόδιο” στους νεκρούς όπως η εναλλακτική τεφροδόχος κάλπη Bios Urn που δίνει τη δυνατότητα σε όσους το επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν την τέφρα ενός αγαπημένου τους προσώπου για να φυτέψουν ένα δέντρο..
Ωστόσο οι σχεδιαστές του Urban Death Project δεν φιλοδοξούν μόνο να μειώσουν το περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος του θανάτου, ως φυσικού συμβάντος, αλλά θέλουν να εντάξουν το ανθρώπινο σώμα ξανά στον φυσικό κύκλο και υπό μία έννοια να νοηματοδοτήσουν εκ νέου το “χους εις χουν” ως “χους εις κομπόστ”.
Η Κατρίνα Σπέιντ, ο άνθρωπος που οραματίστηκε και υλοποιεί το Urban Death Project κάνει λόγο για “ένα σύστημα βιώσιμης απόθεσης των νεκρών με τη διαδικασία της κομποστοποίησης”.
“Το σύστημα βασίζεται στη διαδικασία της κομποστοποίησης για να μετατρέψει τις σορούς σε εδαφοβελτιωτικό υλικό με τρόπο ασφαλή και αειφόρο. Στη συνέχεια το υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εμπλουτίσει τα καλλιεργήσιμα εδάφη της περιοχής ή τους κοινοτικούς κήπους. Το Urban Death Project μεταμορφώνει έναν κλάδο όπου κυριαρχεί η απόρριψη υλικών και η ρύπανση του περιβάλλοντος” δηλώνει η Σπέιντ.
Επίσης, τα παρακυκλώματα, τα μπαξίσια και τα “κοράκια” προσθέτουμε εμείς.
—Η τεχνολογία
Σε τεχνολογικό επίπεδο, στην καρδιά του συστήματος βρίσκεται μια δομή τριών επιπέδων η οποία λειτουργεί ως γιγάντιος κομποστοποιητής και όπου η μικροβιακή δραστηριότητα και η αερόβια αποσύνθεση μετατρέπουν τις σορούς (μαζί με υλικά υψηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα όπως το πριονίδι και τα ροκανίδια, που χρειάζονται για τη βελτιστοποίηση της διαδικασίας κομποστοποίησης) σε πλούσιο εδαφοβελτιωτικό υλικό.
Το σώμα του νεκρού τοποθετείται στην κορυφή της δομής και καλύπτεται από πριονίδι και ροκανίδια. Καθώς αποσυντίθεται υποχωρεί στο κάτω μέρος της δομής όπου γίνεται κομπόστ.
“Οι φίλοι, οι συγγενείς και άλλα μέλη της κοινότητας παίρνουν το κομπόστ στο σπίτι και τους κήπους τους. Με αυτό τον τρόπο οι νεκροί εντάσσονται εκ νέου στο κοινοτικό υφάδι και συμβάλλουν στη δημιουργία νέας ζωής” αναφέρει το Urban Death Project.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του Urban Death Project.
Από περιβαλλοντική σκοπιά, οι παραδοσιακές ταφές δεσμεύουν χώρο και πρώτες ύλες. Μάλιστα η πρακτική αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί επ΄ουδενί βιώσιμη στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου τα “κορεσμένα” χώματα στα νεκροταφεία και η υπερκατανάλωση φαρμάκων έχουν ως αποτέλεσμα οι νεκροί να μη “λιώνουν” ακόμα και μετά από χρόνια.
Οι ταφές απαιτούν μια σταθερή προμήθεια υλικών, με άλλα λόγια πρώτων υλών που αποσπώνται από το περιβάλλον, υποβάλλονται σε μεταποίηση και μεταφέρονται. Ωστόσο, αυτά τα υλικά, θαμμένα δύο μέτρα κάτω από τη γη αφαιρούνται για πάντα από τον κύκλο της ανακύκλωσης.
Εφαρμόζονται βέβαια οι επονομαζόμενες “φυσικές ταφές” και άλλες πράσινες μέθοδοι για να πούμε “καλό κατευόδιο” στους νεκρούς όπως η εναλλακτική τεφροδόχος κάλπη Bios Urn που δίνει τη δυνατότητα σε όσους το επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν την τέφρα ενός αγαπημένου τους προσώπου για να φυτέψουν ένα δέντρο..
Ωστόσο οι σχεδιαστές του Urban Death Project δεν φιλοδοξούν μόνο να μειώσουν το περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος του θανάτου, ως φυσικού συμβάντος, αλλά θέλουν να εντάξουν το ανθρώπινο σώμα ξανά στον φυσικό κύκλο και υπό μία έννοια να νοηματοδοτήσουν εκ νέου το “χους εις χουν” ως “χους εις κομπόστ”.
Η Κατρίνα Σπέιντ, ο άνθρωπος που οραματίστηκε και υλοποιεί το Urban Death Project κάνει λόγο για “ένα σύστημα βιώσιμης απόθεσης των νεκρών με τη διαδικασία της κομποστοποίησης”.
“Το σύστημα βασίζεται στη διαδικασία της κομποστοποίησης για να μετατρέψει τις σορούς σε εδαφοβελτιωτικό υλικό με τρόπο ασφαλή και αειφόρο. Στη συνέχεια το υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εμπλουτίσει τα καλλιεργήσιμα εδάφη της περιοχής ή τους κοινοτικούς κήπους. Το Urban Death Project μεταμορφώνει έναν κλάδο όπου κυριαρχεί η απόρριψη υλικών και η ρύπανση του περιβάλλοντος” δηλώνει η Σπέιντ.
Επίσης, τα παρακυκλώματα, τα μπαξίσια και τα “κοράκια” προσθέτουμε εμείς.
—Η τεχνολογία
Σε τεχνολογικό επίπεδο, στην καρδιά του συστήματος βρίσκεται μια δομή τριών επιπέδων η οποία λειτουργεί ως γιγάντιος κομποστοποιητής και όπου η μικροβιακή δραστηριότητα και η αερόβια αποσύνθεση μετατρέπουν τις σορούς (μαζί με υλικά υψηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα όπως το πριονίδι και τα ροκανίδια, που χρειάζονται για τη βελτιστοποίηση της διαδικασίας κομποστοποίησης) σε πλούσιο εδαφοβελτιωτικό υλικό.
Το σώμα του νεκρού τοποθετείται στην κορυφή της δομής και καλύπτεται από πριονίδι και ροκανίδια. Καθώς αποσυντίθεται υποχωρεί στο κάτω μέρος της δομής όπου γίνεται κομπόστ.
“Οι φίλοι, οι συγγενείς και άλλα μέλη της κοινότητας παίρνουν το κομπόστ στο σπίτι και τους κήπους τους. Με αυτό τον τρόπο οι νεκροί εντάσσονται εκ νέου στο κοινοτικό υφάδι και συμβάλλουν στη δημιουργία νέας ζωής” αναφέρει το Urban Death Project.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του Urban Death Project.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου