Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια

Της Ζωής Λιβανίου

Όλες αυτές τις μέρες σκεφτόμουν ακριβώς αυτό. Τι θα έκανα αν ήμουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, θα κοίταζα με ορθάνοικτα μάτια την κάνη η θα άφηνα να μου τα δέσουν;

Η απάντηση απόψε είναι όχι, δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια, δεν θέλω να φτάσω στο απόσπασμα…

Παλεύεις μια ζωή για το δίκαιο, αυτό που θαρρείς εσύ  δίκαιο και σε στέλνουν στο απόσπασμα! Ε θα τα δεις όλα. Αφού έφτασες ως εκεί θα τα δεις. Μη χάσεις ούτε μια στιγμή, γιατί κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα είναι η ζωή σου είσαι εσύ. Και όταν έχεις ορθάνοικτα τα μάτια σου απέναντι στην κάνη κοίτα μακριά τον ορίζοντα, μια χαραμάδα έστω φωτός, μια στιγμή ζωής ακόμα…

Έτσι νιώθω από το βράδυ της Κυριακής, και αυτή η χαραμάδα μου ανοίγει ορίζοντες και βλέπω πιο μακριά από πριν. Φοβάμαι αλήθεια, αλλά ζω τη στιγμή που μου φωτίζει η χαραμάδα. Τα 60 τ.μ. σπίτι που έχω το έχτισε η μάνα μου, τα 1000 ευρώ του δημοσίου του άντρα μου μας φτάνουν να ζούμε, παιδιά δεν έχω για να σκέφτομαι πως θα τα μεγαλώσω , θα τα σπουδάσω, θα βρουν το δρόμο τους, θα φύγουν από το παιδικό δωμάτιο.

Έχω ανθρώπους που μ αγαπάνε, φίλους που κάνουμε παρέα, μεγάλη αγαπημένη φαμίλια, ,έχω να ασχοληθώ με πολιτισμό και η αλήθεια είναι ότι μ αρέσει.

Μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ταξιδεύω, με το νου! Μου αρέσει ο τόπος που ζω και αναπνέω, μου αρέσει να ανεβαίνω στην Βόρεια Εύβοια αργά, να απολαμβάνω το τοπίο… το τοπίο της μη κατάσβεσης είναι εκεί και με περιμένει. Ξέρεις πόσες φορές το είδα στον ενάμιση χρόνο; Όχι δεν ξέρεις. Τι σε νοιάζει εσένα!

Ο δρόμος προς την Καρυστία γεμάτος μεταλλικά θορυβώδη δένδρα( τέτοια θα φυτέψουν και βόρεια) , πάλι αργά πηγαίνω και απολαμβάνω τον τόπο μου.

Ο Μεσσάπιος έχει στεγνώσει, μόνο τα δάκρυα ακόμα κυλάνε αργά βασανιστικά.

Στους δαιδαλώδεις δρόμους του Ληλαντίου μετράω τα χρόνια, ψάχνω τα οπωροφόρα, τα ελαιόδεντρα… σιωπή.

Κάπου στο βάθος ακούω εκείνους που τους πήρε το ποτάμι, γιατί στένεψε το δέλτα του, έγινε ανάποδο.

Όχι , δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια, θέλω να βλέπω και να θυμάμαι.

Αυτά είναι τα δικά μας μικρά, τα μεγάλα δεν γράφτηκαν ποτέ σε χαρτί, τα μεγάλα θα έρθουν και θα μας βρουν όλους, θα μας παρασύρουν, θα μας λιώσουν και πριν ξημερώσει θα μας βγάλουν έξω στο απόσπασμα, θα  φορέσετε μαύρο μαντίλι στα μάτια για να μην βλέπετε το χαμό. 

Δεν είναι αστείο, δεν είναι χαλαρό, δεν είναι εικόνα. Είναι η ζωή μας. Είναι το αύριο των παιδιών. Είναι η χώρα και οι άνθρωποι.

Είναι οι νέοι 

Συγνώμη που έπρεπε να γράψω ευχαριστώ σε όλους και όλες που με τίμησαν με την ψήφο τους, που σταύρωσαν το όνομά μου στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ .

Συγνώμη, που δεν κατάλαβα πόσο φόβο είχαν τα μάτια σας και η ψυχή σας, συγνώμη που δεν έφτασε η αγκαλιά μου ώστε να σας προστατέψει από τόνους νερά και λάσπη, από φλόγες μεσούρανα στην άπνοια, συγνώμη, που δεν προφταίνει το ασθενοφόρο να σας φέρει στο νοσοκομείο, συγνώμη που δεν μπόρεσα να μπω στο σπίτι σας να σπάσω τις τηλεοράσεις,  συγνώμη για την άμυνα…

Ξημερώνει Κυριακή 28 Μαΐου

Μπαίνω στη μάχη για να νικήσω ότι κακό δεν κατάφερα να νικήσω 

Μπες και εσύ, άνοιξε τη μικρή χαραμάδα φωτός και κοίτα τον ορίζοντα. Βγες απ το φόβο, δες την μεγάλη εικόνα, το χωριό, την πλατεία με την εκκλησιά, την πόλη με τη θάλασσα, τη χώρα με τα όνειρα. Τα νεκρά παιδιά, τους χαροκαμένους γονείς, τους 35.000 νεκρούς της πανδημίας, τα εκατομμύρια στα κανάλια, πέτα το μαντίλι απ τα μάτια σου.

Η μάχη για να μην ζητήσουμε μαντίλι είναι εδώ. Γιατί οι πολλοί είστε εσείς με τα 60 τ.μ σπίτι, εσείς με το μεγαλύτερο που δανειστήκατε να βάλετε μέσα τα παιδιά μας, εσείς που την 18η μέρα του μήνα δεν έχετε να ανάψετε κερί στην εκκλησιά. Εσείς που φωνάξατε βρισιές ανήκουστες και έγιναν σύνθημα, εσείς που θρηνήσατε και καταραστήκατε τη μαύρη ώρα, εσείς που είπατε ποτέ και έγινε τώρα! Εσείς είστε η δύναμη μέσα στο φόβο σας, εσείς είστε το χτες αλλά και το αύριο.

Αλλάξτε αυτό το τώρα γιατί το ξημέρωμα της 26ης του Ιούνη δεν θα υπάρχουν τόσα μαντίλια…

Μόνος αντίπαλος είναι η Δεξιά, η Δεξιά του φόβου, του αυταρχισμού, της έλλειψης δημοκρατίας, των ιδιωτικοποιήσεων της παιδείας και της υγείας, των αναθέσεων, των καλοπληρωμένων παιδιών τους.

ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ

Ζωή Λιβανίου