Στην Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς ο Άλκης Παύλοβιτς

Ένας δικός μας άνθρωπος,ο Άλκης Παύλοβιτς, εκλέχτηκε στην νέα κεντρική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ στο 3ο Συνέδριο του κόμματος που έγινε το τελευταίο τριήμερο στην Αθήνα.

Πολιτικός επιστήμονας με έντονη πολιτική και κοινωνική δράση στην πόλη μας και όχι μόνο, άνθρωπος ωραίος, καλλιεργημένος, με αναπτυγμένο καλλιτεχνικό αισθητήριο και κριτικές ικανότητες,με βαθιά συνείδηση της ζωντανής λαϊκής γλώσσας, ήθος συνέπεια και αρχές,διανοούμενος στρατευμένος για κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς τα ίχνη ενός διανοουμενισμού, πού συχνά συναντάται σε ανάλογες περιπτώσεις.

Σύντομο Βιογραφικό
Παύλοβιτς (Άλκης) Αλέξανδρος

Αριστούχος πτυχιούχος πολιτικών επιστημών. Εργάστηκε για 35 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα ως διευθυντικό στέλεχος μεγάλης Ελληνικής εταιρείας. Μέλος της νεολαίας Λαμπράκη και της Επιτροπής Ειρήνης. Η χούντα τον συνέλαβε και τον βασάνισε στην Ασφάλεια Αθηνών. Το 1974 οργανώθηκε στο Κ.Κ.Ε στην ΚΟΒΑ Οικονομολόγων Πολιτικών. Μέλος της επιτροπής του Ν.1264. Το 1986 ως το 1989 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων της Αθήνας. Το 1989 ως το 1990 Γενικός Γραμματέας της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας γονέων Ελλάδας. Ιδρυτικό μέλος του Συνασπισμού. Ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Γραμματέας της Ν.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς Εύβοιας.

 Εμείς θα χαιρετίσουμε την εκλογή του με ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη

Ο Οδηγητής

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δεν μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,
κρίνα, πουλιά και ψαλμουδές -
τίποτα! Εμένα παραστέκουν
οι θυμωμένες σας καρδιές.

Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σπάνε φορτούνες
κι άγριος ενάντιά μου καιρός.

Άκου, πως παίρνουν οι αγέρες
χιλιάδων χρόνων τη φωνή!
Μέσα στο λόγο το δικό μου
όλ' η ανθρωπότητα πονεί.

Ω! πως τον παίρνουν οι αγέρες
και πως φωνάζουμε μετά
άβυσσοι μάβροι, τάφοι μάβροι
ποτάμια γαίματα πηχτά!

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί -
κ' οι πεθαμένοι μ' ακλουθάνε
σε μια αράδα σκοτεινή.

Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμη με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.

Δεν δίνω λέξεις παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς·
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.

Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.

Κ’ ένα στηλώνει κι ανασταίνει
τό να βασίλειο της Δουλειάς,
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
της Πανανθρώπινης Φιλιάς.